Sinds jaar en dag biedt NDT ruimte aan dansers die zich op choreografisch gebied willen ontwikkelen. Zo kwam Nacho Duato in 1981 als danser bij NDT. Twee jaar later, in 1983, maakte hij zijn eerste ballet Jardi Tancat dat in 1984 de eerste prijs won bij de Internationale Competitie voor jonge choreografen in Keulen. In 1990 werd hij artistiek leider van het Compañía Nacional de Danza in Madrid; in 2011 van het Mikhailovsky Ballet; en in 2014 van het Staatsballett Berlin.

Duato stond daarin niet alleen. Frans Vervenne, Nils Christe en Johan Inger zijn voorbeelden van dansers die zich bij NDT ontpopten tot succesvol choreograaf en, in het geval van Sol León & Paul Lightfoot, choreograaf én artistieke staf. 

In de jaren zestig werden met enig regelmaat balletregistraties uitgezonden op televisie. Hiermee probeerde men bekendheid te verwerven voor zowel NDT, als de moderne dans. Aangezien er nog maar één televisiezender bestond, was het bereik van deze uitzendingen groot. Tevens ging oud danser en artistiek directeur Hans Knill in de jaren zeventig videoregistraties maken van alle balletten. Zodoende stond een van de eerste recorders van Philips bij NDT en zijn alle balletten vanaf 1976 vastgelegd.¹

Omdat moderne dans veel mensen tot dan toe onbekend was, werden er bovendien educatieve documentaires gemaakt, ver voor het ontstaan van een educatieafdeling bij NDT. Dit beeld is afkomstig uit een documentaire getiteld Jazz en danskunst uit 1961 waarin Hans van Manen aan de hand van zijn balletten uitlegt wat Jazzballet is.

^{1   Versteeg, 1987 p.97}